"ตราบใดสายน้ำตรงหน้ายังมิเปลี่ยนสี ราชาแห่งขุนเขาจักมิหยุดเข่นฆ่า แล
เมื่อใดจอมราชันต้องมนตรา กำแพงแห่งนคราจักมลาย"
แม้คำทำนายกล่าวไว้เช่นนั้น แต่องค์อัศวยันต์ก็หาได้บำเกรงไม่ พระองค์ยังคง
เสด็จไปมายาธประที่เต็มไปด้วยมนตรา ด้วยประจัษ์แจ้งแก่ใจว่าสิ่งที่ตามหาซุกซ่อน
อยู่แห่งหนใด
แลมิรู้ว่าเป็นบุญพาวาสนาหนุนนำหรือเวรกรรมไสส่ง เมื่อกษัตริย์หนุ่มรูปงาม
แห่งบรรพตศักดิ์สิทธิ์ ได้ช่วยสตรีนางหนึ่งไว้ก่อนจะถูกกระแสน้ำซัดตกผาสูง นาม
ของนางคือปลายมาศ-ปลายน้ำสีทอง ทว่าตามจารีตของชาวมายา สตรีใดต้องมลทิน
เมื่อครบสามวันยังมิมี บดี มารับตัว...จักต้องถูกเผาทั้งเป็น!
องค์อัศวยันต์จะตัดสินพระทัยเยี่ยงไร หากช่วยดรุณีวัยแรกแย้มผู้นั้นด้วยการ
รับเป็นนางห้าม ก็กริ่งเกรงว่าจักเผลอต้องมนตราแห่งนาง
ฤๅความประมาทคือมรรคาแห่งเสื่อม แลเหตุวิบัติจักเกิดในรัชสมัยของพระองค์
อาณาจักรบรรพสิงขร...ถึงคราวมลาย!