“ใช่สิคะ แก้วมันพวกไม่มีที่ซุกหัวนอน ถึงต้องตะลอนๆ ไปที่นั่นที่นี่ ไม่มีใครเต็มใจรับเข้าไปอยู่ในบ้านเพราะคิดว่าเป็นตัว
ซวยของเขา” พูดไปน้ำตาก็เริ่มคลอหน่วย แม้จะเคยเสียใจ และเศร้าแค่ไหนที่เหลือตัวคนเดียว จนคิดว่าไม่น่าจะเสียใจได้
เท่านั้นอีกแล้ว แต่วันนี้สิ่งที่ณภพทำกับเธอทำให้เธอรู้ เธอยังเสียใจได้อีกถ้าเรื่องนั้นมันเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้
“ทำไมพูดอย่างนั้น ดูถูกตัวเองให้ได้อะไรขึ้นมา”
“ดูถูกตัวเอง ก่อนที่คนอื่นจะดูถูกไงคะ”
“เริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะแก้ว เอาไว้ค่อยคุยกันตอนนี้แก้วต้องพักรักษาตัวก่อน” เขาดุเข้าอีกครั้ง คราวนี้น้ำตาของหญิงสาว
ก็ไหลลงอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่ ณภพเองก็ตกใจพยายามเข้ามาใกล้แต่เธอก็สะบัดตัวออกห่างอีกครั้ง
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะว่าแก้วจะเป็นยังไง ที่มาที่นี่แค่อยากถามอะไรพี่ภพให้แน่ใจเท่านั้นเอง อยากให้พี่ภพตอบจากปาก
ไม่ใช่ให้แก้วเข้าใจไปเองแบบนี้”
ใบหน้าของเขาสลดลงไป เธอได้ยินเสียงถอนหายใจของเขา
“ฟังให้ดีๆ นะ พี่รู้ว่าสิ่งที่แก้วจะถามคืออะไร แต่ถ้ามาถามเพื่อให้พี่เปลี่ยนใจ พี่ขอบอกเลยว่าพี่ไม่เปลี่ยนใจ พี่จะทำเหมือน
เดิม ที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อแก้วเอง”
“คือปล่อยแก้วไปใช่ไหมคะ พี่ภพไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆ เหรอคะ ไม่คิดเลยใช่ไหมคะว่าแก้วจะเป็นยังไงต่อไป ไหนว่าทุกสิ่ง
ให้แก้วเป็นคนตัดสินใจไงคะ แล้วทำไมถึงทำแบบนี้” น้ำตาร่วงเผาะ สายตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความปวดร้าว ความไม่
เข้าใจและตัดพ้อ “แก้วรู้ว่าตัวเองไม่มีค่าพอให้ใครต้องมาใส่ใจดูแล ไม่มีสิทธิ์จะโวยวายใส่พี่ภพ ในเมื่อเราสองคนไม่ได้
เป็นอะไรกันทั้งนั้นมันก็ควรแล้วที่เรื่องมันจะเป็นแบบนี้”
หญิงสาวมองหน้าของเขานิ่งราวกับจะให้จดจำไปอีกนาน แล้วค่อยๆ หมุนร่าง ส่วนณภพนั้นรีบเข้ามาขวางทางยื้อแขนของ
เธอเอาไว้ ยิ่งทำให้ทุกสิ่งเลวร้ายขึ้นกรแก้วสะอื้นมากกว่าเดิม
“ปล่อยค่ะ ถ้าคิดจะไม่สนใจกันอีกแล้วก็ปล่อยแก้ว ปล่อยไปอย่างที่พี่ภพต้องการไงคะ”
ราคาปกติ
240 บาท
ราคา
192 บาท
เพิ่มลงในตะกร้า