เพราะเหตุการณ์ร้ายแรงที่สุดในชีวิตทำให้ไม้เบื่อไม้เมาอย่างเธอต้องตกเป็นภาระของเขา
แต่ภาระจะแปรเปลี่ยนเป็น พารัก หรือไม่นั้น วันเวลาดีๆ และอุปสรรคร้ายๆ
ที่เผชิญร่วมกัน นั่นคงเป็นตัวแปรให้ผู้ชาย ดุ ขรึม อ่อนลงให้กับผู้หญิงดื้อรั้นบ้าง
 
เขาคิดว่าเธอเข้ามาอยู่ที่นี่เพราะมีแผน
และเขาก็ตั้งตนเป็น ‘สัตว์ร้าย’ ด้วยการยัดเยียดอดีตที่เจ็บปวดให้
5 ปีมาแล้วที่ความทรงจำคราวนั้นเป็นดั่งเงาดำที่ยากจะลบลืม
เขากลับมาคราวนี้...เธอจะต้องสูญเสียอะไรอีกเล่า...
“กรี๊ด ! ไม่นะ ไม่ ปล่อยฉัน”
หญิงสาวกรีดร้องลั่น น้ำตาไหลอาบแก้มที่เปียกปอน แต่สิงหวัฒน์ไม่ได้สนใจ
เขาหันสีข้างออกแรงเปิดประตูโรงฟาง ภายในนั้นมืดสนิท
น้ำเพชรได้กลิ่นฟางแห้งอับกับกลิ่นดินเปียกชื้นที่ชัดขึ้นเพราะฝนตก หัวใจเธอกระตุกร่วง
ความทรงจำอันเลวร้าย ณ สถานที่แห่งนี้เข้าครอบงำโจมตี เธอแผดเสียงร้องอย่างน่าสงสาร
สิงหวัฒน์ลดร่างอ่อนปวกเปียกลง บังคับให้ยืนเท้าเปล่าบนพื้นเย็นเฉียบตรงประตูโรงฟางที่เขาเปิดออก
เธอดิ้นรนสุดฤทธิ์จะออกจากที่นี่ให้ได้ แต่เขาจับต้นแขนเธอไว้มั่น
 “จำได้รึยังน้ำเพชร จำที่นี่ได้ไหม ดูซิทีนี้ยังจะกล้าพูดโกหกหลอกลวงฉันอยู่อีกไหม
คืนนี้ฉันจะให้เธออยู่ที่นี่ สำนึกผิดกับสิ่งที่เธอทำลงไปซะ” เขาพูดจบก็ออกแรงผลักน้ำเพชรให้ไถลถอยหลัง
เธอหงายลงไปนั่งกับพื้น ก่อนจะรวบรวมกำลังลุกขึ้น วิ่งไปยังประตูที่กำลังจะปิดลง
ปัง ! เสียงประตูปิดสนิท น้ำเพชรกรีดร้องอยู่ในความมืดมิด สองมือทุบบานประตูไม้ ร้องประท้วงขอให้เขาเปิดประตูให้
ขณะที่ด้านนอกสิงหวัฒน์กำลังกดไม้ดานประตูด้านนอกลง
ก้าวถอยหลังออกมายืนมองบานประตูที่กระตุกอย่างรุนแรงเพราะคนภายในออกแรงสุดชีวิตเพื่อเปิดมัน
 “หึ เธอไม่มีวันหนีจากฉันไปได้หรอก คิดจะหลอกล่อปั่นหัวฉันงั้นหรือ ตอนนี้เธอจะได้สำนึกสักทียัยเด็กจอมมารยา”
เขากระซิบพูดกับคนที่อยู่หลังประตูไม้ที่ยังคงกระตุกอย่างแรง ก่อนจะสาวเท้าเดินฝ่าสายฝนกลับไปยังบ้าน
ไม่สนใจเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดภายในโรงฟาง

---

ราคาปกติ 240 บาท
ราคา 192 บาท

---

เพิ่มลงในตะกร้า