ร่างกายอันแสนบริสุทธิ์ผุดผ่องของ ‘ณัชชา’จำต้องมาบอบช้ำแปดเปื้อนจากน้ำมือของผู้ชายเลือดเย็นคนนั้น ‘ฟรานซ์’ มาเฟียใหญ่ผู้ซึ่งประทับตราบาปฝากไว้บนร่างกายของเธอ โทษทัณฑ์เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่วินาทีแรกที่ถูกจับตัวมา จากนั้นตลอดเวลาของทุกช่วงลมหายใจเข้าออกก็เต็มไปด้วยความทรมานอันแสนเจ็บปวด เธอไม่รู้ว่าเป็นความผิดอันใดถึงต้องมาคอยชดใช้ให้กับความผิดที่ไม่ได้ก่อ ดังนั้นชั่วชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ จึงมีแต่ความเจ็บปวดที่เขาเพียรยัดเยียดให้ไม่หยุดยั้ง จนกระทั่งน้ำตาไม่เคยเหือดแห้งไปจากดวงหน้ารวดร้าวเลยสักวินาทีเดียว
“แควก!! เสียงของมันบาดใจใช่ไหมล่ะ”
“กรี๊ด!! ปล่อยนะ ปล่อย... ฮือๆ”
“ไม่ต้องดิ้นพล่านขนาดนั้นก็ได้ ยังไงเธอก็ต้องได้ขึ้นสวรรค์ก่อนลงนรกอยู่ดีนั่นแหละ”
|