“เซ็กซ์... ครั้งละห้าหมื่นเป็นไง” ผมเสนอด้วยท่าทีสบายๆ พร้อมจะจ่ายมากกว่านี้หากเธอต้องการ
“ขอจัดหนักสักรอบสองรอบแล้วจะปล่อยให้กลับบ้าน โอเคนะ”
มันช่างน่าอับอายขายขี้หน้าจริงๆ! นี่ฉันต้องมาติดแหง็กอยู่ในห้องทำงานของคนแปลกหน้า
ใน ‘สภาพเกือบล่อนจ้อน’ มีแค่ชุดชั้นในบางๆ ปกปิดร่างกายได้ยังไงกัน แล้วสถานการณ์ก็ยิ่งแย่หนัก
ลงไปอีก เมื่อ ‘ปวิณ’ นักธุรกิจหนุ่มเจ้าของห้องที่หล่อและฮอตขนาดที่แค่ยิ้มก็ทำให้ผู้หญิงตบตีกัน
ตายได้ ดันเปิดประตูเข้ามาเห็นสารรูปของฉันแบบเต็มตาเสียอีก แน่ล่ะว่าเรื่องนี้ฉันจะโทษเขาก็ไม่ได้
ต้องโทษตัวเองที่จับพลัดจับผลูมาอยู่ผิดที่ผิดเวลา สิ่งที่ทำได้จึงมีแต่การเก็บเศษใบหน้าของตัวเอง
หายตัวไปจากที่นั่น และลบทุกอย่างออกไปจากเมมโมรีสมองให้หมดโดยเร็วที่สุด
ผมเป็นผู้บริหารมาก็นานหลายปี แต่ก็ไม่มีสักครั้งที่จะเคยได้เห็นผู้หญิงคนไหน ‘มาสมัครงาน’
ด้วยวิธีที่ ‘ใจถึง’ เท่ากับ ‘ฟ้าใส’ แล้วก็ยอมรับว่าการเอาเอกสารสมัครงานมาทิ้งไว้ให้บนโต๊ะทำงานผม
ในสภาพล่อนจ้อนก่อนจะวิ่งหนีไปดื้อๆ อย่างนั้นมันก็จี๊ดโดนใจเสียด้วยสิ ทำให้ผมยิ่งกระหายที่จะ
รู้ว่าถ้าผมรับเธอเข้ามาเป็น ‘ผู้ช่วยส่วนตัว’ จริงๆ เธอจะมีอะไรมาเซอร์ไพรซ์ผมมากกว่าหน้าอกขาวอวบ
และสะโพกเต่งตึงเต็มสองฝ่ามือคู่นั้น แต่ที่แน่ๆ มันคงจะทำให้ห้องทำงานของผมต้องลุกเป็นไฟไปด้วย
‘การนอนประชุมบนโต๊ะ’ อันแสนเร่าร้อน
“วางใจเถอะ ผมไม่ใช่สายข่มขืน ถ้าไม่ยินยอมพร้อมใจก็จบ”
“ถ้าฉันเชื่อก็โลกแตกแล้วย่ะ” ฉันขู่ฟ่อ แต่อีกฝ่ายไม่ได้เห็นอาการงอแงในสายตาเลยแม้แต่น้อย
ฉันจึงเลือกใช้น้ำเสียงใหม่ แต่ก็อายมากๆ จนพูดตะกุกตะกักและหลบตาไปทางอื่น
“ดะ...ได้โปรดเถอะค่ะ... ยะ...อย่างน้อยก็ขอเสื้อผ้าให้ฉันใส่ได้ไหมคะ... นะคะ”
“ใส่ทำไม เดี๋ยวก็ต้องถอด”
ราคาปกติ
189 บาท
ราคา
151 บาท
เพิ่มลงในตะกร้า