ภวีร์ เดินสำรวจไปทั่วบ้านระเบียงดาว รู้สึกเหมือนดำลังตามรอยอะไรบางอย่าง พยายามคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก จนอยากจะเลิกค้นหาความทรงจำที่หายไป หากสำนึกบางอย่างบอกเขาว่า...มันเป็นเรื่องสำคัญ...สำคัญจนเทียบเท่าชีวิตของเขา ตัวอย่างทดลองอ่าน ๑ กิจกรรมทุกอย่างในงานคืนสู่เหย้าดูจะหยุดชะงักลงอย่างกะทันหัน เสียงจ้อกแจ้กจอแจเมื่อครู่เงียบลงราวปิดสวิตช์ ทุกสายตาล้วนจับจ้องไปยังร่างสูงโปร่งซึ่งกำลังนวยนาดเข้างานในชุดแขนกุดสีน้ำเงินกระจ่าง เนื้อผ้าโปร่งบาง หากถูกเย็บซับปิดบังส่วนสงวนไว้อย่างแนบแนียน คอเสื้อรูปตัววีผ่ายาวลงมาเผยร่องอกอิ่มรำไร ก่อนจะทิ้งตัวผ่านเอวคอด สะโพกกลมมนแล้วปล่อยชายพลิ้วสะบัดละต้นขาขาวเนียน ขนตาเป็นแพยาวกระพริบครั้งหนึ่งยามดวงตาที่เจ้าตัวเปลี่ยนสีด้วยคอนแทคส์เลนส์สีน้ำเงินม่วงกวาดมองไปรอบห้องจัดงาน ริมฝีปากแดงอิ่มเป็นมันวาวคลี่รอยยิ้มยวนใจทักทายสายตามากคู่อย่างมั่นใจ ดูเถอะ...แม้แต่สปอตไลท์ที่จับยังพิธีกรบนเวทีเมื่อครู่ยังเปลี่ยนทิศทาง... ศศิราถอนใจ...รู้แก่ใจว่าอีกไม่นานแสงไฟคงเคลื่อนมายังทิศที่เธอนั่งอยู่ ด้วยผู้ซึ่งสะกดทุกสายตากำลังเยื้องกรายตรงมา...ช่างแตกต่างกันเสียจริงกับชุดเรียบ ๆ ของเธอและเพื่อนร่วมโต๊ะอีกสามคนซึ่งจะตกเป็นเป้าสายตาในอีกไม่กี่วินาที... “ศศิ...คิดถึงจัง ไม่เจอกันน้านนาน” กฤติกาเอ่ยทักเมื่อมาถึงโต๊ะพร้อมแสงไฟสว่างจ้าที่ฉายตาม“ไปเดินแบบมา พอเสร็จก็รีบมายังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลย กลัวไม่ทัน” นางแบบสาวผู้ได้รับคำกลาวขานว่าเป็นเพชรน้ำหนึ่งของวงการมองตามสปอตไลท์ที่หมุนกลับไปยังเวที “ปริมเคืองแย่ อยู่ ๆ ก็มาแย่งซีน” พูดเหมือนกลัวเพื่อนโกรธ หากความภูมิใจและเย้ยหยันน้อย ๆ ในน้ำเสียงทำให้คนฟังนึกรู้ จะนานสักเพียงไหน กฤติกาก็ยังถือดีในความงามของตนไม่เคยเปลี่ยน “มาคนเดียวหรือ วีร์ล่ะ” ศศิราถามถึงผู้ที่อยู่ในห้วงคำนึงของเธอมาแสนนาน... “ศศิ ช่วยส่งจดหมายนี้ให้กิ๊กหน่อยสิ” แววตาเฉลียวฉลาดแฝงรอยเขินของภวีร์ยังตรึงติดอยู่ในความทรงจำกระทั่งทุกวันนี้... จำได้ว่าตัวเองรับจดหมายมาพลิกดูอย่างงง ๆ “จดหมายอะไรหรือ” “จดหมายรัก” ความตอบของอีกฝ่ายเล่นเอาเธออึ้งไปครู่หนึ่ง “บ้าน่า...เอาคืนไป ฉันไม่เอาไปให้หรอก” ศศิรายื่นจดหมายคืนด้วยรอยยิ้มฝืดฝืน “น่าช่วยหน่อยนะ ศศิ เธอสนิทกับกิ๊ก ช่วยพูดให้ฉันหน่อย” “ทำไมไม่ส่งเอสเอ็มเอสหรืออีเมล์ล่ะ” “ก็แบบนี้มันดูโรแมนติกกว่า รู้ด้วยว่าเขาได้รับหรือไม่ได้...” ผลที่สุดเธอก็รับเป็นไปรษณีย์จำเป็น จากนั้นไม่นานภวีร์และกฤติกาก็คบกันอย่างเปิดเผยหักอกบรรดาเพื่อนชายหญิงที่เฝ้าหลงปลื้มคนทั้งคู่ และหนึ่งในนั้นก็คือเธอ ซึ่งเพิ่งจะรู้ตัวว่า...มีความรู้สึกพิเศษให้เพื่อน “วีร์น่ะหรือ ไม่มาหรอก เอาแต่เก็บตัวอยู่กับบ้าน” กฤติกาตอบอย่างเบื่อหน่าย กับภวีร์ที่รัก ๆ เลิก ๆ กันมาตั้งแต่มัธยมปลาย แยกกันไปตอนเรียนมหาวิทยาลัย แล้วกลับมาคบกันอีกหลังจากที่เธอบินจากอังกฤษไปเรียนต่อที่อเมริกากระทั่งกลับมาเป็นนางแบบที่เมืองไทย ความรักหวานชื่นเรียกได้ว่าไม่มีหลงเหลืออยู่ในอารมณ์ นี่หากอีกฝ่ายมิใช่หนุ่มนักเรียนนอกเนื้อหอมรูปหล่อพ่อรวย แถมพกพาความเก่งกาจเข้าขั้นอัจฉริยะไว้แล้วล่ะก็ เธอคงทิ้งเขาไปซะนานแล้ว ไม่เก็บไว้ข้างตัวให้สาวอื่นริษยาตาร้อนเล่นเหมือนตอนนี้หรอก “เกิดอะไรขึ้นหรือ” กาญจนรีสงสัย “ไม่รู้สิ ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุก็เป็นแบบนี้” “อุบัติเหตุอะไร” คำถามทันควันของศศิราทำให้เพื่อนร่วมโต๊ะหันมามองเป็นตาเดียว “นี่เธอไปอยู่ไหนมาจ๊ะ ศศิ...” กาญจนรีย้อนถามเสียงสูง “ข่าวออกจะโด่งดัง ภวีร์ โสภณภิรักษ์ นักเศรษฐศาสตร์หนุ่มเนื้อหอมผู้ดำเนินรายการกระเทาะเปลือกเศรษฐกิจ หนึ่งในคณะที่ปรึกษานโยบายการเงินของรัฐบาลชุดปัจจุบัน ทายาทบริษัทนำเข้ารถยุโรปรายใหญ่ ประสบอุบัติเหตุรถคว่ำ บาดเจ็บสาหัส ตอนเราได้ข่าวยังไปเยี่ยมเลย แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ให้เยี่ยม” “ไม่มีใครได้เยี่ยมหรอก ขนาดฉันเองยังต้องรอให้วีร์กลับมาพักฟื้นที่บ้านก่อนเลยถึงได้เจอ” กฤติกาเสริม “แล้วตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้างล่ะ” น้ำเสียงห่วงใยของศศิราทำให้นางแบบสาวตวัดสายตามอง ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าศศิรามีใจให้ภวีร์มาแต่ไหนแต่ไรหากก็ยังทำตัวเป็นแม่สื่อแม่ชักให้ภวีร์คบกับเธอ... ใบหน้างดงามเชิดสูง ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มเยาะหยัน...คนเฉิ่มเชยอย่างศศิราทำได้ก็แค่นั้น แม้แต่เจ้าตัวเองก็ตระหนักรู้อยู่เต็มอกว่าตนไม่เหมาะสมกับภวีร์ด้วยประการทั้งปวง “ก็เหมือนคนสติไม่ค่อยดี...” “ที่ว่าสติไม่ดีนี่เป็นอย่างไรจ๊ะ กฤติกา” น้ำเสียงเข้มงวดแฝงแววปราณีขัดขึ้นด้านหลัง ผู้ร่วมโต๊ะทั้งหมดพร้อมใจกันลุกขึ้นต้อนรับครูสุรางค์ “สวัสดีค่ะ ครู” ทุกคนกล่าวโดยพร้อมเพรียง พลางขยับที่เชื้อเชิญให้ผู้อาวุโสนั่ง อดีตครูที่ปรึกษาผู้ควบตำแหน่งครูฝ่ายปกครองขยับแว่นกรอบทองของตน มองลูกศิษย์คนสวยตั้งแต่หัวจรดเท้า “แต่งตัวโป๊ไปหน่อยไหมจ๊ะ กฤติกา” กล่าวเหมือนตำหนิเด็กนักเรียนในอดีต กฤติกาได้แต่ยิ้มเฝื่อน ๆ...ครูสุรางค์เป็นไม้เบื่อไม้เมากับเธอมาตลอด พบหน้ากันครั้งใดก็สามารถเรียกความรู้สึกเก่า ๆ ยามถูกเรียกไปอบรมที่ฝ่ายปกครองได้ไม่วาย ที่สำคัญนางเป็นอาของภวีร์... “เมื่อกี้ครูได้ยินเธอว่าใครว่าสติไม่ดีหรือ” “เรากำลังพูดถึงภวีร์ค่ะ ครู” จริยาเป็นผู้ตอบ “อืม...” ผู้เป็นครูพยักหน้ารับรู้ ปรายสายตาตำหนิติติงมาทางเจ้าของใบหน้าสวยที่เสมองไปทางเวที “...อาการของภวีร์ไม่ได้เรียกว่าเสียสติ แค่มีความผิดปกติในสมองนิดหน่อยเท่านั้น” น้ำเสียงเน้นย้ำบอกความไม่พอใจอย่างแจ่มชัด “อาการเป็นอย่างไรหรือคะครู” ศศิราถามอย่างใคร่รู้ “ครูบอกไม่ถูกหรอก ดู ๆ ไปก็เหมือนปกติ แต่ถ้าอาการกำเริบขึ้นมาก็จะคลุ้มคลั่งจนแทบจะจับกันไม่อยู่ เขาถึงได้ไม่อยากออกไปไหนไง” ประโยคสุดท้ายเหมือนจะต้องการสื่อให้ลูกศิษย์อีกคนที่มองเมินไปยังเวทีได้เข้าใจ ศศิรา กาญจนรี และจริยาจ้องผู้พูดเป็นตาเดียว “เอ้า...ทำไมมองครูแบบนั้น” “มันร้ายแรงถึงอย่างนั้นเชียวหรือคะ ครู” ศศิราถาม ภาพเพื่อนชายขี้เล่นและแสนจะอ่อนโยนในอดีตผุดขึ้นในความคิด... “ทำไมนั่งซึมอย่างนั้นล่ะ ศศิ” ศศิราเงยหน้าขึ้นมองคนถาม “เราสอบไม่ติด...เธอล่ะ” “...” “ติดสินะ” ตอบแทนเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบงัน ภวีร์เรียนเก่งมาแต่ไหนแต่ไร ไม่ว่าศศิราจะขยันแค่ไหน ตั้งใจเพียงไรก็ไม่เคยเอาชนะเขาได้ คนอะไรจะเพียบพร้อมไปซะหมด ไหนจะฐานะทางบ้าน ไหนจะมันสมองที่เป็นเลิศ ซ้ำยังหน้าตาดีอีก ขนาดผมถูกไถซะเกรียนสั้นติดหัว ก็ยังไม่สามารถลดความหล่อเหลาของเขาลงไปได้ “อย่าคิดมากไปเลย ไม่ใช่ที่สุดของชีวิตสักหน่อย” ศศิรามองหน้าเพื่อน สายตาจริงใจของเขาทำให้เธอยิ้มออกมา “เรามัวแต่เศร้าเลยลืม ดีใจด้วยนะที่สอบติด” “ขอบใจ จะกลับหรือยัง” เด็กสาวหันไปมองด้านหลัง...สนามฟุตบอลกว้างใหญ่ อนุสาวรีย์สองรัชกาลที่โดดเด่นหน้าหอประชุม ต้นก้ามปูที่ให้ร่มเงาเรียงราย ศศิราดึงสายตากลับมายังขั้นบันไดริมสระน้ำสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ที่เธอมาอาศัยนั่งทอดถอนใจอยู่หลังไปดูผลสอบที่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา “สงสัยฉันคงไม่มีวาสนาได้ติดพระเกี้ยว” “คิดอะไรอย่างนั้น กะอีแค่พลาดจากเตรียมอุดม แต่จุฬา ฯ ยังรอเธออยู่นะ” คนเป็นเพื่อนให้กำลังใจอย่างอ่อนโยนตามวิสัย “นั่นสินะ...ขอบใจที่ให้กำลังใจ กลับกันดีกว่า” ศศิราชักชวน อารมณ์สดชื่นขึ้นผิดกับตอนแรก เพราะคำพูดของเขาในวันนั้น ในที่สุดเธอก็ได้เป็นนิสิตของรั้วจามจุรี ติดพระเกี้ยวสมใจ ขณะที่ภวีร์สละสิทธิ์การเป็นนักเรียนโรงเรียนเตรียมอุดม กลับมาศึกษาต่อในสถานศึกษาเดิมจนถึงมัธยมหก แล้วสอบได้ทุนไปเรียนต่อด้านเศรษฐศาสตร์ที่สหรัฐอเมริกาจนจบระดับปริญญาเอก “ว่าไงล่ะจ๊ะ...” เสียงผู้เป็นครูถามซ้ำเรียกศศิราให้กลับสู่ปัจจุบัน “ขอโทษค่ะครู เมื่อกี้ครูว่าอะไรหรือคะ หนูไม่ทันได้ยิน” ศศิราส่งยิ้มเขิน ๆ “เธอนี่น้า...” ครูสุรางค์พูดอย่างเอือมระอา “คุยกับครูอยู่แหม็บ ๆ ไม่ทันไรใจลอยซะแล้ว นี่แหละน้า...นักเขียน...ครูชอบอ่านนิยายของเธอมากนะ” ศศิราหัวเราะพึมพำขอบคุณเบา ๆ คิดไม่ถึงว่าอดีตครูปกครองจอม***บจะอ่านนิยายรักหวานแหววที่เธอแต่ง “ดีนะคะครู ศศิเป็นนักเขียนดังเจ้าของนามปากกา ‘จันทรวี’ กิ๊กก็เป็นนางแบบดัง ภวีร์ก็เป็นนักวิเคราะห์เศรษฐกิจคนดัง ส่วนปริมนั่นก็พิธีกรชื่อดัง เฮ่อ...รุ่นเรามีแต่คนดัง ๆ แต่ทำไมหนูไม่ดังกับเขาบ้างก็ไม่รู้” กาญจนรีพูดเหมือนน้อยใจหากดวงตาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจในฐานะประธานรุ่น “จะน้อยใจทำไมล่ะจ๊ะ ยังไงเธอก็เป็นประธานของคนดังพวกนี้ไม่ใช่หรือ กาญจนรี” สุรางค์พูดยิ้ม ๆ ก่อนจะหันกลับมาทางศศิรา “ที่ค้างไว้เมื่อกี้...ครูถามเธอว่า พรุ่งนี้ว่างไหมจ๊ะ ครูอยากให้เธอแวะไปหาที่บ้านหน่อย” “ครูจะให้ศศิไปทำอะไรหรือคะ” กฤติกาแทรกขึ้นอย่างระแวง ก็บ้านของครูสุรางค์อยู่ในอาณาบริเวณเดียวกับครอบครัวของแฟนเธอมิใช่หรือ... แต่ไหนแต่ไร...กฤติการู้สึกอยู่ทุกเมื่อว่าสุรางค์ไม่เคยเห็นชอบกับการคบหากันระหว่างเธอและภวีร์ และโดยเฉพาะเมื่อชายหนุ่มมีปัญหาทางสมอง อดีตครูปกครองของเธอเป็นคอยตอกย้ำหน้าที่ของคนรักที่ดีให้กฤติกาฟังจนเบื่อแทบกระอัก อยากจะกรีดถามนักว่า...ในเมื่อภวีร์ออกจะมีเงินทองเหลือเฟือ จะจ้างคนมาดูแลปรนนิบัติพัดวีสักสองสามคนก็ไม่ใช่เรื่องยากสักนิด ทำไมจะต้องมากะเกณฑ์ให้นางแบบสาวสวยอย่างเธอต้องมาจมปลักอยู่กับ ‘คนป่วยโรคจิต’ ด้วยเล่า ครูสุรางค์ปรายสายตามองคนถาม แม้จะไม่ชอบพฤติกรรมของอีกฝ่ายอยู่บ้าง หากด้วยจิตใจที่เป็นครูจึงมิเคยนึกรังเกียจรังงอน ยิ่งรู้ว่าเจ้าหล่อนเป็นคนที่หลานชายหลงรักหัวปักหัวปำด้วยแล้ว ยังไงซะก็คงต้องกลายเป็นญาติกันในไม่ช้า นางก็ได้แต่ภาวนาให้กฤติการักภวีร์มากพอที่จะเห็นอกเห็นใจในสภาพที่ชายหนุ่มเป็นอยู่ “พรุ่งนี้หนูว่างค่ะครู” ศศิราตอบ “พวกหนูไปด้วยได้ไหมคะ” กาญจนรีถามแทรกขึ้น “เผื่อจะได้เจอภวีร์ด้วย” “ก็เอาสิจ๊ะ ไปกันหลายคนครึกครื้นดี” สุรางค์ตอบก่อนจะหันไปทางลูกศิษย์สาวคนสวย “เธอก็ไปด้วยสิกฤติกา” กฤติกาแอบเบ้หน้าในใจ ขณะแบ่งรับแบ่งสู้ “หนูขอดูตารางงานก่อนแล้วกันค่ะ” คนชวนแอบถอนใจเมื่อได้ฟังคำตอบ นึกน้อยใจแทนหลานชาย ทำไมนางจะไม่รู้ว่ากฤติกามิได้ห่วงใยภวีร์เลยสักนิด ซ้ำร้ายยังแสดงทีท่าเบื่อหน่ายคนรักของตัวอย่างเปิดเผย ดังนั้นแทนที่ภวีร์จะดีขึ้นเมื่อพบหน้าแฟนสาวกลับกลายเป็นว่าอาการของเขาเป็นต้องกำเริบแทบจะทุกครั้งที่ทั้งคู่พบกัน

---

ราคาปกติ 100 บาท
ราคา 80 บาท

---

เพิ่มลงในตะกร้า