ทวิภพ

“โอ้เวลาป่านฉะนี้เจ้าพี่เอ๋ย จะทำสิ่งใดเลยให้สงสัย จะรู้ซึ้งถึงคนที่ห่างไกล

ฤามิได้คิดคำนึงถึงคนคอย” การรอคอย…ความรู้สึกว่า หัวใจของเรานั้นคอยใครอยู่สักคน

และรับรู้ถึงว่ามีใครคนนั้นคอยเราอยู่ หัวใจที่ต่างเฝ้าคอยกันและกัน คือความถวิลหา

ที่แสนหวาน คือความงามของหัวใจดวงที่เปี่ยมสุขและหอมหวนอยู่กับวันเวลาแห่งความหวัง…

วันและเวลาที่เราทั้งสองจะได้พบกัน เพื่อรักกันให้เต็มหัวใจที่เฝ้าคอย…เนิ่นนาน

ช่วงเวลาของมณีจันทร์…ก้าวผ่านกระจกบานนั้น บานที่เปิดเป็นช่องทางให้ “ทวิภพ”

เชื่อมโยงเข้าหากัน ณ ที่ที่เธอเดินทางไป ณ เวลาที่เธอไปดำรงอยู่ แม้จะเสมือนว่า

คนละภพ…เสมือนเดินทางจากภพหนึ่งสู่ภพหนึ่ง แต่ทั้งสองภพต่างก็เป็นเวลาแห่ง

“ปัจจุบัน” ณ เวลาที่ผ่านมาก่อน มณีจันทร์คือ “แม่มณี” ของ “เจ้าคุณอัครเทพวรากร”

ทูตไทยคนแรกประจำสหรัฐอเมริกา นักการทูตไทยผู้มีบทบาทอย่างยิ่งยวดต่อกรณี

การแก้ปัญหาการรุกคืบ เพื่อยึดแผ่นดินไทยของนักล่าอาณานิคม ทมยันตีแสดง

ความพราวในเชิงงานเขียนและบทบาทแห่งข้อมูล ด้วยการสอดแทรกประวัติศาสตร์

ช่วงหนึ่งของสมัยรัชกาลที่ 5 ช่วงเวลาทีคนไทยทำหน้าที่สุดความสามารถ เพื่อรักษา

 “เอกราช” แห่งผืนดินไทยไว้ด้วยชั้นเชิงทางการทูต เอาการเมืองการทูตนำ…การทหาร

ซึ่งแทบจะไม่มีแสนยานุภาพใดเลยในสายตาของนักล่าอาณานิคม นี่คือเสน่ห์หนึ่ง

ของนวนิยายเรื่องนี้ ความรักสิเน่หาที่ดำเนินไปบนวิถีแห่งความรักผิดชอบเพื่อแผ่นดิน

การก้าวผ่านมิติเพื่อพบ เพื่อรัก และเพื่อร่วมหัวใจกัน ยอมแม้ละทิ้งชีวิตอีกภพหนึ่งไว้เพียง

“เพราะรักเธอ” ประการเดียว! โซ่ตรวนผูกรัดสักร้อยหุน ใจมั่นมุ่งหักทลายได้

แต่ใยรักบางเบาสักเท่าใด ผูกพันไว้แนบสนิทนิจนิรันดร์


 

อตีตา

เจ้าเพื่อนตาย แลบุคคลอันเป็นที่รักตราบใดที่เมืองใจต้องการ เราจักอยู่ข้างเสมอและบัดนี้

“เมืองใจ” บุรุษผู้ก้าวจากอโยธยา ปีระกาสัปตศกศักราช 1127 ก่อนการเสียกรุงครั้งสุดท้าย 2 ปี

นับถึงวันที่เดี๋ยวนี้ ขณะนี้ สองร้อยสิบเจ็ดปี ไม่มีทางเป็นไปได้ แต่เป็นไปแล้ว เมืองใจมาตามสัจวาจา

ที่ “ศิโรตม์” ชายหนุ่มแห่งปัจจุบัน ได้กล่าวว่า เมื่อครั้งเป็นคู่ศึกบางระจัน...

คราวนั้น กำดาบตีบเหยียบแผ่นดิน ทิ้งถิ่น ทิ้งเพื่อน ฤาได้ อโยธยาลุกร้อนเป็นไฟ

มีแต่เลือดไหล โลมดิน วันนี้...ปัจจุบันกาลประตูแห่งเวลาหมุนมาเหลื่อมซ้อนกัน พา

“เมืองใจ” มา ณ เวลาปัจจุบัน หากเขายังไม่รู้ชะตากรรมแห่งแผ่นดินที่รักยิ่ง อย่าให้รู้เสียดีกว่า ว่า

บางระจัน อโยธยา ย่อยยับ แหลกลาญ เพลิงพลุ่งผลาญเผาแทบไม่เหลือไหม้ พินาศเช่นนี้

คนรักแผ่นดิน จะรู้สึกอย่างไร

อตีตา นวนิยายย้อนกาลเวลา นำคุณเข้าสัมผัสเหตุการณ์ “ศึกบางระจัน”

เกียรติประวัติอันยิ่งยงของบรรพบุรุษไทย สัมผัสจากนวนิยายเรื่องนี้ มิได้เป็นเพียงภาพ

ประวัติศาสตร์เพื่อการจด จำ รำลึก ประการเดียว หาก “อตีตา” จักพาคุณไปสัมผัสกับ

ภาพความงดงามของภูมิปัญญาไทยในอดีต และ หัวใจนักรบ ยามหน้าศึก ทมยันตี

บรรจงเขียนนวนิยายเรื่องนี้ เพื่อเทิดทูน และสักการะดวงวิญญาณบรรพบุรุษไทย

ผู้หลั่งเลือดโลมดิน เพื่อให้วันนี้ได้มีแผ่นดินไทย เพื่อให้วีรกรรมนั้นยังคงจดจารอยู่ในหัวใจ

ไทยตราบนิรันดร์ เจ้าร่างน้อยเอย อย่าอาวรณ์เทวษ พี่ไม่ละเลยดวงเนตร ยังอยู่กับเจ้า

มิไปไหน ยามตื่นจะแลหาเจ้า ยามหลับจะฝันถึงสายใจ เจ้ามิเคยลี้หาย ห่างไกลหัวใจพี่เอย

ในอดีตนั้น ศิโรตม์มักครุ่นคิดถึงปมปริศนาแห่งหัวใจ เหตุใดในโลกที่เขาจากมา

ไม่เคยต้องตาหญิงใด วันนี้ ในโลกขณะนี้ เขารู้หัวใจตนเองแล้ว เขาไม่เคยอิ่มเอมในหัวใจ

กับสตรีใด เขาอาจเคยชอบคนนั้นคนนี้บ้าง แต่หาความลึกซึ้งไม่ได้ หัวใจเขาว่างเปล่าอยู่เสมอ

บัดนี้สิ เขากระจ่างชัด เจ้ายอดรักตัวน้อย “จันกะพ้อ” หญิงงาม ใจแกร่ง ผู้ติดตามหัวใจเขา

ไปทุกชาติ เจ้ามิเคยลี้หาย ห่างไกลหัวใจพี่เลย พี่จะไม่มีวันทิ้งเจ้า ข้าจะไม่มีวันทิ้งเพื่อน

นี่คือสัจจาธิษฐานที่ผูกพันเป็นสัญญา ให้เขาย้อนคืนมาพบ เมืองใจ เจ้าเพื่อนตาย และ

จันกะพ้อ น้องน้อยอันเป็นที่รัก จันกะพ้อ...เมืองใจ แผ่นดินไทยไม่มีคนอย่างเจ้าไม่ได้เลย!