ในที่สุด..
"ช่วยฉันเถอะ ได้โปรด" ปลายเสียงสะขึ้นของหญิงสาวอวดดีฟังดู
น่สงสารกว่าที่คิด
ชายหนุ่มจึงเชยคางของเธอขึ้นเพื่อค้นหาความจริงบางอย่าง เขา
พบทั้งความหวาดกลัวและจำนน โอบอกไม่ถูกเหมือนกันว่านิยมความ
โอนอ่อนที่เพิ่งได้รับมานี้หรือแววตากล้าหาญบ้บิ่นก่อนหน้ามากกว่ากัน
แต่ที่แน่ ๆ ผู้หญิงคนนี้คงได้เรียนรู้แล้วว่าโลกไม่ได้ใจดีกับเธอ เขาและ
คนอื่น ๆ ก็ด้วย ไม่มีใครจำเป็นต้องใจดีกับเธอเลยสักนิด
"เป็นนางบำเรอ เป็นหมา เป็นแมว คนสวน คนครัว เป็นทาส ได้
หมดทั้งนั้น"
ตอนที่น้ำตาของเธอหล่นจากแก้มลงมาสัมผัสมือเขา มันให้ความ
รู้สึกเย็นกว่าปกติจนเพียงพอที่จะดับอารมณ์ร้ายกาจอื่น ๆ ซีโอเพียง
ยิ้มที่มุมปาก ปล่อยมือจากปลายคางมนเพื่อไปวางบนหัวทุยกระเซอะ
กระเชิงของหญิงสาว ลูบเบา ๆ เหมือนจะปลอบลูกสัตว์จอมพยศที่
เพิ่งถูกกำราบได้คลายความตึงเครียดลง จริง ๆ เขาหวังให้เธอเชื่อง
"น่ารักดีนี่ สารพัดประโยชน์แบบนี้ ค่อยน่าเก็บไปเลี้ยงหน่อย"