“คุณอยุทธ์ ปราบบารมี แม็กคราดีน กรุณาเถอะค่ะ ฉันไม่อยากอยู่ในปกครองของคุณอีกแล้ว ปล่อยให้ฉันได้ใช้ชีวิตของฉัน...ในแบบที่ฉันอยากเป็น...อยากทำได้ไหมคะ” หญิงสาวเรียกชื่อของชายหนุ่มเสียเต็มยศ น้ำเสียงจริงจัง วอนขออิสรภาพจากชายหนุ่ม
“เรียกชื่อฉันได้ถูกต้อง แสดงว่าเธอก็ไม่ลืมสินะว่าเธอคือเด็กในปกครองของฉัน อีกอย่างฉันก็ให้เธอใช้ชีวิตอิสระมามากเกินไปแล้ว ฉันให้เธอเรียนบริหารแต่เธอไปเรียนออกแบบเครื่องประดับ เธอคิดว่าฉันไม่รู้หรือไง เธอคิดว่ามีอะไรที่มันเกี่ยวกับเธอจะรอดหูรอดตาของฉันไปได้อย่างนั้นรึ นลัท” ร่างสูงขยับกายขึ้นพิงหัวเตียง สายตาจับจ้องแผ่นหลังของหญิงสาวนิ่ง
|